Hi, ik ben Prisca
Als klein meisje groeide ik op in het Rotterdamse Vreewijk onder de schaduw van ‘de Kuip’. Een echte Rotterdammert wat soms wel te merken is aan mijn directheid. Mijn ouders namen mij al van jongs af aan mee kamperen. Buiten in een tentje met niets minder dan een eindeloze sterrenhemel boven mij en douchen onder een jerrycan.
In mijn tienerjaren verhuisden we naar het naburige ‘dorp’ Ridderkerk waar ik nog altijd woon met mijn man en onze twee katten Noortje en Simba. Ons huis is ingericht met veel tweedehands vondsten en zo’n stuk of dertig planten. Cactussen zijn favoriet, die hebben zo’n fijne exostische uitstraling en weinig aandacht nodig. Mijn hoofd maak ik leeg met yoga of een hele lange wandeling.
De chaos en drukte van de stad trekt mij als een magneet, ik fotografeer portretshoots het liefste op straat. Rotterdam heeft veel onbekende plekken en ik ontdek er steeds meer. Gave graffiti, groene parkjes en gezellige koffietentjes. Ik gebruik de stad als een canvas bij portretshoots. Niets is hetzelfde, ieder moment gebeurt er weer iets anders en dat maakt fotograferen in de stad zo uitdagend voor mij.
The forest is my escape.
Als tegenhanger voor uitlaatgassen ga ik regelmatig de natuur in. Weg van alle verwachtingen, planningen en werkdruk. Dan vergeet ik de tijd en dwaal ik eindeloos rond in de verstrekkende bossen die de Veluwe ons te bieden heeft of met blote voeten door het zand aan de kuststrook. Opwarmen doe ik daarna bij een kampvuur en slapen doen we in onze oude VW bus die, als je mij volgt op Instagram, vast wel eens voorbij hebt zien komen.
Ik begon mijn carriëre op vijftienjarige leeftijd als bloemiste. Daarna kwam ik bij een juwelier terecht en begon ik mijn eigen webshop. Het kan bijzonder gaan, zo’n loopbaan.
De fotografieskills kreeg ik mee van mijn moeder. Zij maakte in de jaren ’80 heel veel dia’s. Leuk om terug te kijken, ik herken er mijn eigen stijl in. Dus nee, ik heb geen opleiding tot fotograaf. Wel fotografeer ik al jaren.
Mijn eerste spiegelreflex was een Nikon camera. Ik fotografeer nog altijd met Nikon camera’s, waarschijnlijk gewoon omdat ik dit gewend ben. Het gebeurt zelden dat er geen camera in mijn tas zit.
De schoonheid van imperfectie.
In Japan hebben ze daar een mooi woord voor: Wabi-Sabi. Het is een filosofie die staat voor het imperfecte aan het leven. De kracht van het vergankelijke, het proces van ouder worden. Een doorleefd gezicht met rimpels die de wijsheid van de jaren tonen. Mijn massief stalen bureau heb ik ergens op de kop getikt bij een pandjesbaas en heeft allerlei krassen en afdrukken van stempels. Dat maakt hem uniek en nog mooier dan toen hij glanzend uit de winkel kwam.
Dit is mijn visie op het leven en je ziet dit terug in mijn werk. Ik streef absoluut geen perfectie na. Lees daar meer over in dit artikel.